Liberale partijen.
D66: Herleid zijn bestaan uit het feit dat de liberalen, de vrijdenkenden, zich te veel conformeerden aan de economische kant. D66 is progressief Liberaal en omarmt veranderingen. Streven erg naar een amerikaans model. Presdent kiezen, burgemeester etc. Het indivdu moet kunnen functioneren door systemen, en als deze niet goed draaien, veranderen we het systeem het niet het individu. De economie werd stalpaard van de VVD, waardoor zij andere zaken uit het oog verloren. De bestaansgrond is binnen D66 van meet af aan een discussiepunt geweest. Volgens het eerste partijcongres moest D66 streven naar een radicale democratisering van de Nederlandse samenleving in het algemeen en van het Nederlandse politieke bestel in het bijzonder. De nadruk heeft lange tijd gelegen op de laatste component, de staatsrechtelijke vernieuwing. Speerpunten daarbij zijn het referendum, afschaffing van de Eerste Kamer, directe verkiezingen van de minister-president en burgemeesters, en de invoering van een gematigd districtenstelsel. Mede-oprichter Van Mierlo was dan ook een exponent van het democratisch radicalisme, een stroming die in de negentiende eeuw was vermalen tussen socialisme en liberalisme. Hij had weinig op met bespiegelingen omtrent de visie en maatschappijbeschouwing van D66. Ideologieën hadden immers afgedaan en D66 was vooral een pragmatische partij. Na de periode Terlouw, die de partij als ‘redelijk alternatief’ wel meer in een eigen traditie trachtte te plaatsen met aandacht voor milieu, sociale vraagstukken en technologie, kwam Van Mierlo midden jaren tachtig terug met zijn rede ‘Een reden van bestaan’. De primaire bestaansgrond lag volgens deze rede nog steeds in de politieke vernieuwing.
Aan het eind van de twintigste eeuw kwamen de kaarten wat anders te liggen. Nadat het anti-dogmatische van de partij een heel eigen dogma leek te zijn geworden, wist de groep Opschudding in 1998 dit dogma te doorbreken en slaagde ze er als eerste in de partij een ondertitel mee te geven. D66 heet vanaf dan sociaal-liberaal. Opschudding verwoordde het zo: “D66 bestaat als sociaal-liberale partij om een duurzame, democratische en open samenleving op te bouwen, waarin de mens zich ontplooit in solidariteit met anderen.”. Hiermee plaatste de partij zich in de vrijzinnige internationale politieke hoofdstroom van het progressief liberalisme en in de politieke filosofie van het ontplooiingsliberalisme. Dit legde de partij vast in haar statuten en in de “Uitgangspunten van D66”.
De VVD heeft, net als D66, het liberalisme als grondslag. Zij behoren nu tot de conservatief Liberalen. Wel vrijheid van het indivdu, maar niet te veel veranderingen, systemen moet werken door het individu en niet andersom. Op 24 januari 1948 werd in Amsterdam de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie (VVD) opgericht. Het heeft lang geduurd voordat de liberalen die van huis uit individualistisch zijn, zich wisten te verenigen in een landelijke partijorganisatie. Er hadden sinds 1885 met de oprichting van Liberale Unie heel wat afsplitsingen en naamsveranderingen plaatsgevonden. De VVD zou uiteindelijk ontstaan door een fusie van de Partij van de Vrijheid (PvdV) en het comité-Oud. Het Comité-Oud bestond uit ontevreden leden van de Vrijzinnig-Democratische Bond, die samen met de SDAP in 1946 opging in de Partij van de Arbeid. Pieter Oud (de voorzitter van Comité-Oud) was echter van mening dat de PvdA teveel een sociaaldemocratische koers op wilde en stapte samen met een aantal leden in 1947 uit de PvdA. Bij het kiezen van een naam voor de VVD, werd bewust afgezien van de term ‘liberaal’, omdat dit teveel negatieve associaties opriep. In de Tweede Wereldoorlog werd liberalisme namelijk in verband gebracht met de economische crisis en werkloosheid uit de jaren 30. Toch plaatste de VVD zichzelf ideologisch wel meteen in de liberale traditie, met een grote nadruk op vrijheid van het individu.
Groen Links:
Ook een partij die Liberaal denkt en handelt. In zijn beginselprogramma, “Uitgangspunten van GroenLinkse politiek”[62], plaatst GroenLinks zichzelf in de traditie van linkse partijen die vrijheidslievend zijn. Het programma legt vijf beginselen vast:
Democratische rechtsstaat. GroenLinks legt traditioneel ook een sterke nadruk op radicale democratisering, niet alleen van de overheid maar ook in bedrijven.[31]
Een herstel van het ecologisch evenwicht. GroenLinks bedrijft politiek in het besef dat de natuurlijke hulpbronnen eindig zijn. Het streeft naar een leefbaar milieu en een ecologisch evenwicht. Hiervoor moet de materiële consumptie in de westerse wereld omlaag.
Een rechtvaardige verdeling van macht, kennis, bezit, arbeid en inkomen zowel in Nederland als op wereldschaal;
Het recht op een behoorlijke bestaanszekerheid, goede huisvesting en toereikende gemeenschapsvoorzieningen voorzien voor ieder mens;
verzet zich tegen uitbuiting en onderdrukking van groepen en volkeren.
In de begin jaren probeerde GroenLinks een compromis te maken tussen het liberale economische denken dat in de PPR een belangrijke rol had gespeeld en het socialistische denken van de PSP en CPN. Geleidelijk namen klassieke socialistische concepten als socialisatie van productiemiddelen en planning een kleinere rol in verkiezingsprogramma’s, in plaats daarvan begon de partij de nadruk te leggen op hervorming van de verzorgingsstaat.[31]
Halsema, de huidige politiek leider van GroenLinks heeft een debat over de politieke koers ingezet. Zij benadrukt de vrijzinnige idealen van GroenLinks en kiest vrijheid als kernwaarde; haar koers is wel geduid als links-liberaal.[63] Zelf zegt Halsema geen koerswijziging te willen forceren, en alleen te benadrukken dat GroenLinks in de “vrijheidslievende traditie van links” staat.[64] In navolging van Isaiah Berlin maakt Halsema onderscheid tussen positieve en negatieve vrijheid.[65] Negatieve vrijheid is volgens Halsema de vrijwaring van burgers van overheidsinvloed. Ze wil dit concept met name toepassen op de multiculturele samenleving en de rechtsstaat waar de overheid de rechten van burgers moet beschermen, niet beperken. Positieve vrijheid is de emancipatie van burgers uit armoede en achterstand. Halsema wil dit concept met name toepassen op de verzorgingsstaat en het milieu waar de overheid meer invloed moet krijgen. GroenLinks moet volgens Halsema een ondogmatische partij zijn.
Zo hebben we de drie liberale partijen besproken. In Europa zie je de landsbelangen veel minder en zie je ook dat de europarlementariers van de VVD, D66 goed samenwerken. Groen Links steunt vele moties van de Liberalen en zal uiteindelijk, in mijn perfecte wereld, samensmelten (in europa) met de liberalen.
Conservatieve partijen
CDA: Christen Democratisch Appel. De bijbel wordt niet politiek aangehaald, maar is een steun voor individuele leden. De grootste macht binnen nederland door de geschiedenis heen. Toch was Nederland op haar best zonder deze partij (paars1)
Het CDA werd officieel op 11 oktober 1980 opgericht als gevolg van een fusie van drie oude christelijke partijen, de Christelijk-Historische Unie (CHU), de Anti-Revolutionaire Partij (ARP) en de Katholieke Volkspartij (KVP), die ook wel ‘de drie grote confessionele partijen’ werden genoemd. Architect van de nieuwe alliantie was Piet Steenkamp. De drie partijen waren echter al sinds 1967 hierover met elkaar in gesprek. Dit overleg vond plaats in de Groep van Achttien, vertegenwoordigers uit de betreffende partijen, waarbij het belangrijkste punt van discussie het begrip ‘christelijke politiek’ was.
Van 1918 tot 1994 maakten deze afzonderlijke partijen onafgebroken deel uit van de regering. Het CDA is vanaf 1977 onder eigen vaandel in de Tweede Kamer der Staten-Generaal vertegenwoordigd en heeft, behoudens de twee paarse kabinetten Kok tussen 1994 tot 2002, steeds regeringsverantwoordelijkheid gedragen.
Dit gebeurde in de kabinetten Kabinet-Van Agt I, Kabinet-Van Agt II en Kabinet-Van Agt III onder aanvoering van Dries van Agt en in de kabinetten Kabinet-Lubbers I, Kabinet-Lubbers II en Kabinet-Lubbers III onder aanvoering van Ruud Lubbers
Het partijbureau van het CDA in Den HaagNa de oppositievoering onder twee ‘Paarse’ kabinetten (Partij van de Arbeid/VVD/D66) werd het CDA in 2002 de grootste partij bij de Tweede Kamerverkiezingen 2002. In een coalitie met de LPF en de VVD verkreeg het CDA het premierschap (Jan Peter Balkenende), zes ministeries en vijf staatssecretariaten in het Kabinet-Balkenende I.
Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2003 werd het CDA onder leiding van Jan Peter Balkenende opnieuw de grootste partij met 44 zetels en werd het Kabinet-Balkenende II van CDA, VVD en D66 gevormd. Na het vertrek van D66 uit de coalitie ging in 2006 een minderheidskabinet Kabinet-Balkenende III van CDA en VVD alleen verder.
Het CDA bleef ook bij de Tweede Kamerverkiezingen van 22 november 2006 met 41 zetels de grootste partij van Nederland, met een verschil van 8 zetels op de PvdA. Op 22 februari 2007 werd Kabinet-Balkenende IV beëdigd waarin naast het CDA ook de PvdA en de ChristenUnie deelnemen. Het CDA levert 8 ministers en 4 staatssecretarissen. Dit kabinet is op 20 februari 2010 gevallen als gevolg van een onherstelbare vertrouwensbreuk naar aanleiding van een meningsverschil tussen het CDA en de PvdA over de kwestie Uruzgan.
CU
Ook de CU is een conservatieve club. Eigenlijk een verbijbelde versie van het CDA. De fundering van de Christenunie is de Bijbel zoals deze in de Drie Formulieren van Eenheid tot uiting komt. De Drie Formulieren van Enigheid zijn geschriften uit de zestiende en zeventiende eeuw, die als belijdenis fungeren voor de gereformeerde, protestantse en hervormde kerken van ons land. Hoewel deze “Uniefundering” anders doet vermoeden, voelen ook christenen die deze geschriften niet als uitgangspunt kiezen voor hun geloof zoals Evangelische en Rooms-katholieke christenen, zich steeds meer thuis in de partij. Een deel van de huidige Tweede Kamerfractie is Evangelisch te noemen. Daarnaast is er al eens een katholiek gemeenteraadslid voor de ChristenUnie geweest en stonden in 2007 twee katholieken op de kieslijst van de ChristenUnie voor de Provinciale Staten van Limburg.
De plaats van de ChristenUnie in de Nederlandse politieke ruimte in 2006 volgens André Krouwel[bewerken] Politieke plaatsbepaling en standpunten
De ChristenUnie wordt sinds haar ontstaan nog al eens als links bestempeld, in tegenstelling tot haar voorgangers GPV en RPF, die vaak samen met de SGP tot ‘klein christelijk rechts’ werden gerekend. Lijsttrekker André Rouvoet distantieert zich echter van het links-rechtsdenken en bestempelt zijn partij liever als “christelijk-sociaal”. Op het gebied van sociaal beleid, asielbeleid en milieuzaken wordt regelmatig met linkse partijen als PvdA, SP en GroenLinks opgetrokken. Op het gebied van drugsbeleid, medisch-ethische kwesties (als abortus en euthanasie), het Midden-Oostenconflict en het buitenlandse beleid doen zich daarentegen sterke verschillen voor tussen de ChristenUnie en dergelijke partijen. De ChristenUnie heeft in diverse gemeenten vloekverboden gerealiseerd of voorgesteld, meestal samen met de Staatkundig Gereformeerde Partij (SGP). Ook heeft de Christenunie vaak gepleit voor het recht van scholen en andere levensbeschouwelijke instellingen om hun eigen personeelsbeleid te mogen voeren. De ChristenUnie en haar voorlopers hebben vanaf het begin gewaarschuwd tegen het gedogen van cannabis. Hoewel niet iedereen haar oplossingen onderschrijft, wordt breed erkend dat zowel excessief cannabisgebruik als de criminaliteit die de handel omgeeft, problematisch zijn.[1][2][3] Het standpunt van de ChristenUnie, dat ook wanneer prostitutie gelegaliseerd is, het vaak een vorm van vrouwenhandel en vrouwenmisbruik is, en allerminst een normaal beroep, vindt eveneens geleidelijk meer erkenning[4] [5]
Veel gemeenten zien zich genoodzaakt een uitstapbeleid te subsidiëren en repressief op te treden tegen de criminaliteit die de branche omgeeft.[6]
Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2010 constateerde de ChristenUnie in Almere veel programmatische overeenstemming met de plaatselijke Nederlandse Moslim Partij en begroette dat met instemming. De landelijk voorzitter van de NMP bevestigde dat er sprake is van beleidsmatige eensgezindheid. Genoemd werden punten als: geen extra gokhallen, tegen de prostitutie, geen subsidiëring van topsport en meer aandacht voor de zwakken in de samenleving. Gert-Jan Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie betwijfelde de eensgezindheid echter.[7]
Binnen de partij is homoseksualiteit een moeilijk onderwerp. Haar harde standpunten en formulering over dit onderwerp leidden in juni 2008 tot het vertrek van politica Yvette Lont. Sander Chan, als politicoloog werkzaam op de Vrije Universiteit, was lid van het bestuur van ChristenUnie Amsterdam, maar is daar in oktober 2008 vertrokken vanwege zijn homoseksualiteit.
PVV:
De Partij voor de Vrijheid is een vereniging met een besloten karakter. Sympathisanten kunnen zich aanmelden als donateur en vrijwilliger, maar niet als lid. Over het beleid van de partij kan dus niet gestemd worden. Het is een van de weinige partijen die ooit in het Nederlandse parlement vertegenwoordigd waren die geen leden hebben
Wilders richtte 24 november 2004 de “Stichting Groep Wilders” (thans: “Stichting Vrienden van de PVV”) op met als doel het uitdragen van standpunten en inzamelen van geld. Wilders is het enige bestuurslid van deze stichting. Omdat de Kieswet voorschrijft dat alleen verenigingen als partij mee kunnen doen bij een verkiezing, richtte hij op 30 maart 2005 ook de “Vereniging Groep Wilders” (thans: “Partij voor de Vrijheid”) op. Omdat een vereniging twee oprichters moet hebben werd dit gedaan door de “Stichting Groep Wilders” samen met Wilders in privé-hoedanigheid. Wilders is anno 2007 het enige lid van deze vereniging. Critici, waaronder voormalig beoogd nummer twee op de kieslijst Bart Jan Spruyt, zien het bestuursbeleid als autocratisch optreden van Geert Wilders, die “geen concurrenten wil”[3]. De PVV stelt echter dat dit volledig democratisch is, omdat burgers de keuze wordt gegeven om gegeven deze partijorganisatiestructuur al dan niet op de PVV te stemmen.
Partijleider Wilders
Het voornaamste programmapunt van de Partij voor de Vrijheid is het tegengaan van de vermeende islamisering van Nederland en in verband daarmee de immigratie van moslims. Daarnaast bepleit de partij lagere belastingen en minder overheidsingrijpen. Verder is Wilders van mening dat bepaalde grondrechten tijdelijk of voorgoed moeten worden beperkt ter bescherming van de Nederlandse nationale identiteit en veiligheid. Zo wil de partij artikel 1 van de Grondwet afschaffen, waarin staat dat iedereen in Nederland gelijk is en behandeld moet worden, en vervangen door een ander artikel waarin de joods-christelijke en humanistische traditie en cultuur van Nederland als dominante cultuur wordt vastgelegd. Tevens wil de partij een verbod op het preken in moskeeën in een andere dan de Nederlandse taal, en een verbod op uitbreiding van het aantal moskeeën in Nederland. De standpunten zijn vastgelegd in het op 21 maart 2006 door Wilders bekend gemaakte partijprogramma “Klare Wijn”.
In 2009 werd door PVV-vertegenwoordiger Sietse Fritsma middels Kamervragen aan het Kabinet Balkenende-IV gevraagd uit te rekenen wat de kosten en baten zouden zijn van de aanwezigheid van allochtonen in Nederland. Minister Van der Laan (PvdA) wilde daarop uit principe geen antwoord geven. Het kabinet zou alleen gegevens willen verstrekken die reeds in de Rijksbegroting staan: “We houden geen boekhouding bij van groepen mensen, dat doen we ook niet voor gehandicapten en Friezen”. Wilders noemde dit een “flutantwoord” en eiste een onafhankelijke onderzoek. Hierin kreeg hij bijval van het Tweede Kamerlid Kant (SP), omdat bewindslieden verplicht zouden zijn parlementsleden van benodigde informatie te voorzien[6]. Volgens de minister zouden cijfers alleen van belang zijn om achterstanden in te halen en wordt er “geen boekhouding bijgehouden” van groepen in de samenleving. Desondanks meldde hij dat allochtonen minder kosten aan hypotheekrenteaftrek en culturele subsidies. Gelukkig maar…. pfff 😉
SP:
Als basis het communisme, en dat is een conservatieve stroming. Op het moment dat het doel bereikt is, zal deze stroming niet zelf kritisch veranderingen doorvoeren.
Wortels
De grondslagen van de SP werden gelegd in 1964, toen twee CPN-activisten, de Rotterdamse pijpfitter Daan Monjé en de zakenman Nico Schrevel, het op de ideeën van de Chinese leider Mao Zedong georiënteerde Marxistisch-Leninistisch Centrum (MLC) oprichtten. De twee werden hierop uit de CPN gezet. Een jaar later werd het MLC omgedoopt tot Marxistisch-Leninistisch Centrum Nederland (MLCN). Monjé stond in deze periode in contact met de Chinese ambassade in Nederland en reisde naar China, waar hij lid werd van Mao’s Rode Garde. Ook de Binnenlandse Veiligheidsdienst hielp, door middel van een infiltrant, een handje mee om de partij groter te maken. De bedoeling van de inlichtingendienst was om door steun te geven aan de maoïstische beweging de CPN wind uit de zeilen te nemen. De infiltrant was grotendeels verantwoordelijk voor de oprichting van een succesvolle afdeling in Amsterdam en wist door te dringen tot het partijbestuur. Hij werd echter in de loop van 1968 ontmaskerd.[1]
In 1970 viel het MLCN uiteen in de Kommunistiese Eenheidsbeweging Nederland (KEN of KEN(ml)) en de Marxistisch-Leninistische Partij van Nederland. Monjé en Schrevel behoorden tot de leiding van de KEN. De partij kreeg meteen bekendheid door een succesvolle wilde staking van havenarbeiders in Rotterdam te ondersteunen. De vakbonden en de CPN hadden eerder geweigerd de staking te erkennen. Monjé, die officieel geen functie had binnen de partij maar op de achtergrond de touwtjes in handen had, reisde opnieuw naar China en de geruchten gaan dat hij ter ondersteuning een bedrag van ongeveer 400.000 gulden mee kreeg.[2] Een deel van dit geld werd direct gebruikt om een drukpers aan te schaffen.
Monjé splitste zich met een aantal getrouwen in 1971 af van de KEN, nadat hij en Schrevel gebrouilleerd raakten. In oktober 1971 werd hierop de Kommunistiese Partij Nederland/Marxisties Leninisties (KPN/ML) opgericht. De reden voor de scheuring was een meningsverschil over de rol van intellectuelen in de communistische strijd. Monjé was, evenals onder andere de afdeling Nijmegen, van mening dat de ‘hoofdarbeiders’ (intellectuelen) niet ‘de voorhoede van het proletariaat’ vormden, maar de ‘achterhoede’, zoals in het allereerste nummer van het partijblad Tribune werd uitgelegd. De intellectuelen zouden verplicht in de fabriek moeten gaan werken, zoals velen al deden. Schrevel, gesteund door de afdeling Tilburg, zag niets in deze verplichting. Na de afsplitsing bleef zijn groep, tegen de afspraken in, de naam KEN gebruiken.
Beginjaren SP
De leiding van de KPN/ML kwam in handen van Monjé en de Nijmegenaren Hans van Hooft sr. en Koos van Zomeren. Van Hooft werd partijvoorzitter en was naar buiten de leider, intern deelde Monjé echter de lakens uit. Hij bleek daarbij ook het financiële brein van de partij te zijn. Vlugschriften werden niet uitgedeeld maar verkocht, hetgeen zowel een vaste kring van lezers als inkomsten voor de partijkas inhield. Nog lang gold binnen de partij het adagium dat “een actie zichzelf moet bedruipen,” bijvoorbeeld door vrijwillige bijdragen van omstanders, een unicum binnen de actiewereld. Monjé had daarbij nog een spaarpotje achter de hand, in de vorm van het geld dat hij in 1970 in China kreeg, en dat naar verluidt werd bewaard in het vriesvak van Monjés ijskast. Door de relatief goede financiële situatie kon de partij in 1976 een eigen partijpand in Rotterdam aanschaffen, dat nog steeds dienst doet als partijhoofdkwartier.
De naam KPN/ML werd in oktober 1972 veranderd in Socialistiese Partij (SP), geschreven in de alternatieve, fonetische spelling die destijds modieus was in linkse kringen. Als reden voor de naamswijziging wordt wel genoemd dat het de partij minder vastpinde op één bepaalde ideologie. Een andere reden was dat een naam met drie ‘ismen’ erin te moeilijk zou zijn om te begrijpen voor het arbeiderselectoraat van de partij. Door een populistische inslag en het gebruik van diverse mantelorganisaties (in jargon “massaorganisaties”) werd de SP de meest succesvolle van de vele maoïstische partijtjes: tegen het eind van de jaren 70 had de partij enkele duizenden leden.[3] Reden voor het gebruik van de massaorganisaties was de mogelijk afschrikkende werking van het etiket “socialistisch”, vooral in het conservatieve Noord-Brabant waar de partij haar basis had. Onder de mantelorganisaties bevonden zich de eigen vakbond Arbeidersmacht en een huisartsenpost, Ons Medies Centrum, in Oss. Het gebruik van geweld als middel in de klassenstrijd werd afgewezen, niet uit pacifisme maar omdat gewelddadige opstanden onvermijdelijk meer slachtoffers zouden eisen aan de kant van de arbeiders dan bij de heersende klasse.[4]
Vreemde eend in de bijt.
PvdA. Is eigenlijk van alles een beetje. Is begonnen als sociaal, liberaal, conservatie en progressief. Al snel bleek dat deze club voor de liberalen niets was, en die richtten in 1948 dus de VVD op. De Partij van de Arbeid werd op 9 februari 1946 opgericht als voortzetting van de vooroorlogse Sociaal Democratische Arbeiders Partij (SDAP), de Vrijzinnig Democratische Bond (VDB) en de Christelijk-Democratische Unie (CDU). De PvdA wilde een ‘doorbraakpartij’ zijn, een gedachte die tijdens de Tweede Wereldoorlog is gevormd. Liberalen, sociaaldemocraten en christendemocraten, die in het verzet tegen de Duitse bezetting hadden samengewerkt, wilden één partij vormen en niet onderling strijd leveren. In de praktijk bleek de PvdA echter te links voor veel van de voormalige leden van de VDB, met als gevolg de oprichting van de VVD in 1948.Na de verkiezingen in september 1989 trad de PvdA toe tot het derde kabinet Lubbers. Maatregelen om de WAO aan te pakken leidden in de zomer van 1991 tot een interne crisis, waarna partijvoorzitter Marjanne Sint opstapte. Ze werd opgevolgd door Felix Rottenberg.
In 1994 leed de PvdA een verkiezingsnederlaag, maar werd ze tot ieders verrassing wel de grootste partij. Het kabinet-Kok I van PvdA, VVD en D66 was het eerste kabinet sinds de invoering van het algemeen kiesrecht zonder confessionele partijen. De sociaal-liberale koers stond internationaal bekend als de Derde Weg, en vond navolging bij de Britse regeringen onder leiding van Tony Blair en de Amerikaanse regeringen onder leiding van Bill Clinton. Tijdens deze regeerperioden werden progressieve wetten betreffende het homohuwelijk en euthanasie doorgevoerd. Zeer liberale waarden overigens.
vandeurzen news, links, friends etc. 