Over ziekte, wachten, zorgeloosheid en jeugd

Nadat we afgelopen weken het slechte nieuws voor onze kiezen hebben gekregen (zie komt een vrouw bij de dokter blog) zitten we nu in een verwerkingsmodus. Het is niet te voorspellen. Dan ben je weer vrolijk, dan weer down, dan weer normaal. Toen we 10 dagen geleden bij de oncoloog waren, vertelde zij ons dat ze nog twijfelen over de leukemievorm. Is het HCL? Of is het misschien iets anders? Het is niet te hopen. Ja, het mag ook nog niks zijn. Daar tekenen we voor. Maar in die wereld leven wij helaas niet. Het beenmerg van Norma is ondertussen opgestuurd naar Groningen. Professor Philip Kluin buigt zich er nu over. Een goeroe schijnt. In feite zou e.e.a. volgende week bekend zijn, maar klaarblijkelijk is het moeilijk. Daarnet kregen we een telefoontje vanuit het ziekenhuis. Tijdens het overslaan van mijn hart, murmelde de assitente dat de uitslag niet volgende week, maar die week daarop bekend is.

Enfin, we moeten dus weer wachten. Ondertussen voel ik me een toeschouwer van het leven om mij heen. Ik fittness wat, twitter wat, kijk wat film maar merk dat ik me slecht kan focussen. We denken veel na over de zaken die echt tellen in het leven. Liefde en vriendschap etc.

Dit weekend is mijn schoonmoeder op visite. Nee, niet erg, dat is een best mens. Op deze manier heeft mijn vrouw wat afleiding en kan ze zich druk maken over waar dochters zich druk over maken als het hun moeder betreft. Ze zijn nu lekker in de stad op zoek naar antiek, want dat vind ze leuk. Mijn schoomoeder dan.

Net komt er een foto binnen op facebook. Een foto van mij toen ik 20 was. Als ik terugdenk aan die tijd merk ik dat het moeilijk is om me nog een tijd voor te stellen waarin alles zorgeloos is. Als je jong bent, heb je daar de meeste kans op. Zorgeloosheid. Dan ga je niet zuinig om met je tijd. Je flirt wat, je drinkt wat, je denkt na over hoe een 5,6 genoeg is om met een 5,5 over te gaan, je blijft tot 13.00 in je nest rotten en je maakt je druk over  hoe je haar zit. Jeugd wordt verspilt aan de jongeren. En als je als oudere jongere (nog net) de jeugd wilt wijzen op jouw fouten, zodat zij die niet zullen maken, realiseer je tegelijkertijd dat iedereen alles zelf moet ervaren. Want dat is het leven. Ervaren.

Sience-fiction beelden van een toekomstige ontwikkeling dat wij als mensen onze ervaringen direct kunnen overgeven aan onze kinderen schieten door mijn hoofd. Wat zouden we dan kunnen evolueren. Generatie op generatie die alles doorgeven. Fouten voorkomen, geen honger meer, geen oorlog. Alleen maar ontwikkeling. Als ik hier verder over nadenk kom ik in de clinch. Je ontneemt op die manier wel de mens zijn kind-zijn. Of defineer je dat dan gewoon anders.

Ik kijk naar spelende kinderen in een zandbak en zie hoe het meisje het jongetje onder smeert met zand,klei en andere troep. Ze hebben lol. De eerste liefde misschien? Ik besluit dat we het zo laten. Geniet kids! Later komt later wel.

~ door JPvanD op 03/06/2011.