Alzheimer

Moeder heeft Alzheimer. Het is 2 jaar geleden echt gediagnostiseerd maar eigenlijk al heftig vanaf 2005. Het jaar dat ze haar kleinzoon niet mocht houden. Voor die tijd heette het vergeetachtigheid. Oma had ook Alzheimer. En zij is door mijn moeder in een verzorgingstehuis gedaan. Hier heeft zij haar leven lang spijt van gehad. Dus wij varen een andere koers. Dus ik ben mantelzorger. Een titel die je liever niet hebt, zeker niet in de huidige maatschappij van Mark Rutte en zijn vrienden. Want ik schets nu even het ideaalbeeld: Iemand wordt ziek. Een mantelzorger verzorgt. Tot de dood, of tot beterschap. In die tussentijd wordt de mantelzorger betaald door de regering en zijn werkgever wordt ontlast. Mantelzorger werkt dus niet meer maar stelt zijn tijd beschikbaar om zijn naaste te helpen. Zo zou het moeten zijn. En dat betekent ook dat je heus wel wat kan blijven doen voor je werkgever. Per slot van rekening is 24/7 nu ook weer niet nodig. Hierover kun je goede afspraken maken. Want de meesten van ons werken 36 uur. En in die 36 uur zijn we niet heel productief. Reistijd, afspraken die niet doorgaan, koffiedrinken, roken etc. Dat kan effectiever. En dus is er ruimte. Kijk maar naar China. Daar is amper nog ruimte. Maar die werken dan ook geen 36 uur. Verwend zijn we. Maar dit is ook weer een ander onderwerp.

Als ik mijn moeder iedere dag zou kunnen helpen zal de kwaliteit van haar leven toenemen. Maar dat schijnt niemand te interesseren. Ik kan ook hulp inschakelen. Maar dat wil ze niet. Zij wil geen vreemden over de vloer. Dat heeft ze nooit gewild. Dus nu ook niet. Die beslissing is niet van nu, maar van toen, nog zonder de ziekte. En dus een juiste. Want ze kan vrijwel niets meer. Ze wordt wakker, rookt een sigaret en zet koffie. Dan pakt ze de krant en kijkt tv. Want de krant lezen gaat niet meer. Na verloop van tijd eet ze iets en bij gratie gods neemt ze een medicijn in. Ze loopt naar de plusmarkt, want die zit op 5 minuten lopen. Zij doet daar een half uur over. Daar koopt ze iets wat ze niet nodig heeft en een pakje sigaretten. Dan loopt ze weer naar huis. Dit is haar dag. Meer niet. Dan is het avond en kom ik. Meestal rond 19.00 uur. Als ze me ziet begint ze te huilen en zegt dat ze een slechte dag gehad heeft. Het raakt me keer op keer weer. Als zoon je moeder zien huilen is niet fijn. En op deze manier al helemaal niet. Ik kijk welke pillen ze nog niet genomen heeft. Soms zijn ze dit allemaal en soms ook niks. Ik leg altijd de pillen voor de volgende dag weer klaar en dien haar de geheugenpil toe. Een goed bedoelde pil zonder effect. Maargoed, de farmaceutische industrie heeft het al zo slecht… Enfin, ik ben geen dokter.

Ondertussen wel een Alzheimer specialist. Oma, Mama en straks…. Ik? Een ding weet ik zeker: Houd hen in hun eigen omgeving, geef hen ritme en regelmaat en geef hen jouw tijd. Tijd, ritme, regelmaat, geduld en liefde. En sluit hen niet op. Zorg voor hen. Maar door deze maantschappij is dat allemaal niet mogelijk. We moeten geld verdienen. Anders geen leven. En daarom moeten we andere mensen inhuren, die daar geld aan verdienen, om je vrouw, man, moeder, kind, broer of zus te verzorgen. Terwijl “eigen” echt het beste werkt.

Enfin, ik hou van mijn moeder en help haar graag. Zou zij voor mij ook doen. Jammergenoeg kan dit iedee niet op een grote meerderheid rekenen. Werkgevers zeggen nee, maar ook veel mensen zeggen nee. DIe weigeren om hun ouders te verzorgen. En voor iedereen is wel iets te zeggen. Maar ik zou het persoonlijk graag beter willen doen dan ik nu kan. Word ik er dan niet helemaal gek van, zoals nu ook wel is het geval is? Ja natuurlijk. Maar dat is een kleine prijs als ik mijn moeder zo gelukkig mogelijk kan maken. Want zelf kan ze dat niet meer.

~ door JPvanD op 02/01/2015.